Is het mogelijk om de hoogste berg ter wereld te veroveren... zonder Polen te verlaten? Dat kan! Je moet echter naar Warschau reizen en deelnemen aan de Everest Run-wedstrijd. Onze HR Manager ging deze uitdaging aan, Thomas, waarin wordt uitgelegd waar het spel over gaat en – vooral – hoe hij het deed in de competitie. Wij nodigen u uit voor een kort gesprek met onze collega.
Hoe bent u ertoe gekomen om deel te nemen aan de wedstrijd "Everest Run Skyliner", georganiseerd in Warschau? Dit zijn niet erg herkenbare beroepen, dus de vraag rijst: waar heb je erover gehoord?
Dat klopt, deze wedstrijden zijn niet zo populair als het om Pommeren gaat. Het gaat om het 55 keer beklimmen van de trap naar de 42e verdieping en daarmee het bereiken van de top van de Mount Everest. Wij hebben hiervoor maximaal 24 uur de tijd. Ik moet toegeven dat ik nog nooit van een dergelijke gebeurtenis heb gehoord. Aan het einde van dat jaar kwam ik echter een tekst tegen die deze gebeurtenis beschreef en ergens herinnerde ik me dat zo'n gebeurtenis zou plaatsvinden. Toen dacht ik dat de wedstrijd, zoals altijd, in april of maart zou plaatsvinden, zodat ik tijd zou hebben om me voor te bereiden. Al snel bleek echter dat de inschrijving in januari zou starten en het evenement in februari zou plaatsvinden. Ondanks alles heb ik me toch aangemeld, rekening houdend met het feit dat er weinig tijd was om me voor te bereiden...
Wat heeft je nog meer overtuigd om deze beslissing te nemen?
Het goede doel van dit evenement. Het inschrijfgeld wordt gedoneerd aan een cool, sociaal nuttig doel: de Rescue Support Foundation. Over het algemeen wilde ik echter zoiets als dit proberen, omdat mijn enige ervaring met traplopen een evenement was dat plaatsvond in Wrocław, bij de Sky Tower. Daar moest je echter zo snel mogelijk naar de 49e verdieping rennen, wat meer een sprintrace was. Nu wilde ik zien hoe ik zou presteren in zo’n langeafstandsuitdaging – 24 uur lang de trap op rennen.
U noemde een belangrijk aspect: de voorbereiding op een dergelijk evenement? Hoe zag die van jou eruit?
O, het varieert. Het weer zat mij niet mee, want aan het begin van het jaar was het een echte winter. Ik probeerde zoveel mogelijk op trappen buiten te trainen, niet binnen gebouwen. Daarnaast heb ik een aantal bergopwaartse runs en krachttraining gedaan bij CrossBox Kaszuby. Niettemin zou ik kwantitatief veel meer van deze trainingen moeten doen, vooral die met betrekking tot traplopen. Favoriete plek om te trainen? Uitzichtpunt in Reda op de Jara-berg. Er zijn daar enkele trappen. Als ik deze maand meer tijd had gehad om me voor te bereiden, had ik me misschien iets beter voorbereid, maar ik denk niet dat ik mijn resultaat drastisch zou hebben verbeterd.
Op welk punt voelde je dat het moeilijk was?
De eerste beklimming viel mee - 11 minuten. 22 pp. hoewel er op dat moment veel mensen op de trap stonden. Het was druk, benauwd, ik voelde me een beetje in een sauna. Na het derde uur begon er veel vermoeidheid op te treden, dus ik moest snel mijn doel voor het aantal beklimmingen per uur herzien.
Hoeveel had je vooraf verwacht?
Drie. Ik wilde heel graag binnen 24 uur vijfenvijftig worden. Maar ik besefte al snel dat het op dit moment volkomen onrealistisch voor mij was. Ik ging er toen van uit dat ik tien tot vijftien beklimmingen zou moeten maken. Na enige tijd zag ik een schema van de organisator, waarin stond dat zestien beklimmingen gelijk stonden aan de hoogte van de hoogste top van Polen en dat was mijn minimale doel.
Hoe voelt iemand deze vermoeidheid? Meer fysiek of mentaal?
Je voelt zeker eerst je benen. Als je spieren branden alsof ze met benzine zijn overgoten, is dat niet zo erg. Het is nog erger als ze zo moe zijn dat je je been wilt optillen en afzetten, maar je het gevoel hebt dat er geen brandstof meer in de tank zit😊. Mijn ademhaling voelde prima. Zelfs toen ik mijn deelname beëindigde, was de vrijwilliger verrast omdat ik er blijkbaar niet moe uitzag😊, maar mijn benen waren al afgesneden. Nog één of twee ingangen en ik zou deze wolkenkrabber niet alleen hebben verlaten😊. En in de volgende fase heb je, naast extreme vermoeidheid, vooral last van je hoofd. Ik weet ook niet of ik niet te snel de trap opliep, maar nu is het slechts een gok. Als ik deze wedstrijd zou vergelijken met de vorige waaraan ik heb deelgenomen, of het nu Runmageddon is, of de aanloop van de skischansen in Wisła, de aanloop van de trap in Wrocław, of de aanloop op de motorcrossbaan van Jurek Górski in Głogów, dan is het Waarschijnlijk was het alleen op dit circuit moeilijker, maar het evenement van Mr. Jerzy is een verplichting - het moet daar moeilijk zijn 😊 CrossFit-wedstrijden zijn daarentegen een heel ander verhaal en het is moeilijk om ze te vergelijken.
Heb je deze flits gehad of dacht je: wat doe ik hier?
Niet zo veel. Het is echter een voortdurende strijd in het hoofd met gedachten. Er waren moeilijke momenten. Zozeer zelfs dat ik dacht dat dit de laatste bijdrage was. Ik probeerde mijn hoofd een beetje te bedriegen - soms kwam ik binnen met muziek, soms keek ik niet naar de verdieping waar ik me bevond, ik hield gewoon mijn hoofd naar beneden en duwde naar voren. Op een gegeven moment dacht ik bij mezelf dat ik niet zoveel kilometers had gereden alleen maar om twee keer het spreekwoordelijke in te gaan en dan terug te komen.
En welke inzending was het moeilijkst?
De zestiende, laatste, was er, in tegenstelling tot de schijn, helemaal niet, omdat ik al wist dat dit de finish was. Mijn grootste crisis vond plaats rond de negende inzending. Ik nam toen een pauze van twee uur, waarin ik gewoon bleef liggen. Elke deelnemer besliste wanneer hij moest rusten, wanneer hij moest eten, hoe snel en met welke frequentie hij at. Iedereen had zijn eigen tactieken en doelen.
Plant u nog meer wedstrijden in de nabije of verre toekomst?
Het minimale plan om één keer per jaar aan een wedstrijd deel te nemen is ingevoerd, maar ik zeg niet dat het voorbij is, want het is pas februari😊 Ik denk aan een langeafstandsrace op roeiergometers. Ik zou ook mijn resultaat in de "Murph-uitdaging" (1 mijl rennen, 100 pull-ups, 200 push-ups, 300 sit-ups, 1 mijl rennen) willen verbeteren en minder dan een uur willen duren. Voorlopig voel ik echter nog steeds de ontberingen van mijn laatste sportavontuur, dus ik denk aan niets anders dan aan rust.
En in de toekomst wil ik graag een 24-uurs liefdadigheidstafeltenniswedstrijd organiseren, waarbij de spelers zich aan tafel kunnen omkleden, maar de bal de hele 24 uur continu door het net moet slaan.
