Je bent al een aantal maanden bezig met de voorbereidingen. De weken gaan voorbij alsof iemand ze met een zweep heeft gekraakt. Je voelt dat er iets bijzonders aankomt. Een kans voor het bedrijf, een avontuur van je leven voor jou. En dan is het dinsdag 27 februari om 09.00 uur, sta je met je vrienden op de stand en... je voelt niet zo'n grote opwinding. Alles lijkt zo normaal, en de menigte mensen die je een uur geleden bent tegengekomen op weg naar het feest, heeft zich ergens door de zaal verspreid. Dan denk je bij jezelf: - Moet dit deze grote kermis zijn?
Je weet nog niet dat... je denkt niet echt na. Je zult het snel ontdekken. En vooral op de tweede dag, net voor het middaguur, zullen er zoveel mensen op de Bertrand-stand staan dat je niet meer weet waar je moet kijken.
PDS 2024 begon lui. Ergens uit hoog opgehangen luidsprekers kwam een aankondiging in het Engels - welkom op de IBS-beurs - standaard pluisjes, net alsof je op een station in Polen stond en luisterde naar informatie dat de trein Lębork - Słupsk spoor 1 op perron 1 zal binnenrijden.
De deelnemers gingen niet als groep naar de tribunes. Wij, het Bertrand-team, strak en klaar, ieder van ons stelde het zich min of meer zo voor, dat de start net zo indrukwekkend zou zijn alsof het hele "Team" naar Płock zou komen. En hier... stilte, vrede. Mensen bewogen langzaam en lui. We waren erg gefocust op dit begin, op het feit dat er vanaf de eerste seconden tot het einde vuur zou zijn. En deze brand was er, hij kwam plotseling en onverwacht rond 11 uur, toen het steeds drukker begon te worden.
De grootste uitdaging was op de tweede dag. Er zijn zoveel mensen dat het moeilijk is om ze bij te houden, en je wilt niet dat er iemand staat te wachten, die niet noodzakelijkerwijs opzettelijk buitengesloten is, en zich niet genegeerd voelt. Vaak moest je snel improviseren, vooral als je met een specifiek persoon wilde praten. Bijvoorbeeld met Paul, onze salesmanager. Er komt een klant langs, we begroeten elkaar vriendelijk en hij vraagt beleefd hoe het met me gaat.
- Alles is in orde. En jij? – zeg ik. 'Geweldig,' antwoordt hij mechanisch, en ik zie al dat hij rondkijkt in de stand. – Kan ik je ergens mee helpen? - Ik vraag het. – Eigenlijk…ja. Kunt u mij vertellen waar Paul is?
En het was niet zo dat slechts één persoon naar onze vriend uit Ohio vroeg. Vooral op de tweede dag waren er veel vragen. Onze lieve Paul zorgde ervoor dat de stand van Bertrand door een behoorlijk grote groep klanten werd bezocht.
Het tweede dat in mijn gedachten blijft hangen, is dat Amerikanen vreselijke gadgetliefhebbers zijn. Maar niet in de zin dat ze nieuwe iPhones of smartwatches hebben (hoewel ze dat waarschijnlijk wel hebben). Ik maak me meer zorgen over zulke verzamelaars van marketingmateriaal. Alle soorten. Aan de voorkant hadden we een tafel, zoiets als een receptie, met onze tassen, pennen, netten en kleine gordijntjes voor de laptopcamera. Vooral de laatste verraste de gasten, ze namen hem in de hand en keken er van alle kanten naar.
- Wat is dit? – vroegen ze. – Het is een hoes voor de laptopcamera – hebben we beleefd uitgelegd. -Echt? – zij spraken hun verbazing uit. – Ze hadden het helemaal niet verwacht. Eigenlijk hadden we ze kunnen vertellen dat het van alles was. Eén keer lieten we zelfs voorzichtig een deelnemer los aan wie we hem vertelden dat het een miniprocessor was. 'Je houdt me voor de gek,' keek hij ongelovig. - NEE. Ernstig. - Echt?!
Nou, oké, dat heb ik gedaan. Maar ik corrigeerde hem ook snel.
Aan het einde van deze draad zei een man rechtuit: - Grappig gadget. Maar het is nuttig, ik neem het aan - en hij nam twee stukjes van dit kleine wonder in zijn hand. – Je bent waarschijnlijk het enige bedrijf dat zoiets heeft.
Gadgets verdwenen uit onze receptiegroothandel. Niet alleen deze kappen. Tassen, pennen, alles. Ik weet nog dat we ons een paar maanden voor de beurs afvroegen wat we mee moesten nemen.
– Amerikanen houden ervan dit soort dingen te verzamelen. Ze nemen wat ze kunnen en zoveel als ze kunnen, betoogde onze directeur Olaf. Eerlijk gezegd geloofden we hem niet helemaal. Nou, het is een prestigieus evenement, Vegas, en mensen zullen tassen en pennen pakken van een Pools bedrijf. En hier is een verrassing.
Ik denk dat wat ons bedrijf opviel, naast de geweldige producten ook de sfeer was. We hadden een heel vrolijk, maar altijd professioneel team, maar ze voerden op een nogal onconventionele manier gesprekken. We hielden wedstrijden voor onze klanten waarbij ze onze gadgets wonnen en het werkte echt. Waarschijnlijk heeft geen enkel bedrijf ooit aan zoiets triviaals gedacht.
Het tweede thema is een individuele benadering van de klant. Ze waren blij met de manier waarop onze verkopers het gesprek voerden, hoe ze over de producten vertelden, maar ook over het bedrijf zelf. Ook de manier waarop het gesprek gevoerd werd was niet standaard, soms luchtig en grappend. Op een gegeven moment, al op de derde dag, werden we benaderd door een verkoper, Mateusz, een ongelooflijke prater. – Wist je dat klanten met mij op de foto gaan? – zegt hij plotseling. Net als hij weet je nooit of hij de waarheid spreekt of jou voor de gek houdt. En hoewel we zagen dat hij een leuk contact met klanten had, geloofden we hem niet helemaal.
Een half uur later komt hij terug. Naast hem staat een man van in de veertig, elegant gekleed. – Maak een foto van ons – hij overhandigt de telefoon en de klant... gaat naast hem staan. Met een glimlach, tevreden. – Ik heb al een tiental van deze foto’s gemaakt – zegt onze vriend, neemt dan beleefd afscheid en we zijn nog steeds een beetje geschokt.
Echt. Hij werd niet donker.
